نمی‌خواست وقت رفتن به من و پدرش پشت کند
به گزارش نوید شاهد سمنان؛ شهید علی‌اكبر تیموری بیست و پنجم دی ۱۳۴۶ در روستای امیرآباد از توابع شهرستان دامغان چشم به جهان گشود. پدرش محمدتقی و مادرش مریم نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. دوم بهمن ۱۳۶۷ در جاده بیستون - کرمانشاه دچار سانحه رانندگی شد و به شهادت رسید. پیکر وی را در گلزار شهدای روستای امیریه شهرستان زادگاهش به خاک سپردند.
نمی‌خواست وقت رفتن به من و پدرش پشت کند
آمد توی اتاق. ساکش را بسته بود و برگه مرخصی‌اش را هم گرفته بود. خودم چند بار یادش انداختم. بچه‌ام چند ماه پیش آمده بود خداحافظی کرد و رفت و چند دقیقه بعد نفس زنان برگشت و برگه مرخصی‌اش را که جا گذاشته بود برد. بچه‌ام توی هوای سرد زمستان تا جلوی ماشین مجبور شد بدود. برای همین چندبار گفتم تا این را بردارد.
صورتم را بوسید. دستم را کشیدم تا نبوسد. اخلاقش یک جوری شده بود. می‌دانستم حتما دستم را می‌بوسد، اگر کنار نبرم. رفت توی حیاط. با پدرش ایستاده بودیم تا علی‌اکبر برود. او بدون برگشتن، عقب‌عقب رفت تا جلوی در. خودم بزرگش کرده بودم؛ می‌شناختمش؛ نمی‌خواست وقت رفتن پشتش به من و پدرش باشد.
(به نقل از مادر شهید)
نمی‌خوام چشمم به چشم مادر دوستم بیفته
متوجه می‌شدم وقتی می‌خواهد بیرون برود، سرک می‌کشید. می‌فهمیدم خودش را از چیزی دور می‌کند. بچه بی‌دردسری بود و سرش توی کار خودش. بعد چند ماه تازه از منطقه آمده بود و با کسی مشکلی نداشت که بخواهد بترسد و نرود بیرون یا دلهره‌ای داشته باشد. صدایش زدم. پرسیدم: «جریان چیه؟»
گفت: «راستش سعی می‌کنم چشمم به چشم مادر دوستم نیفته.» گفتم: «علی‌اکبر، داداش! تو که تقصیری نداری؛ چرا؟»
جواب داد: «آبجی! آخه احساس می‌کنم وقتی من رو می‌بینه یاد خاطرات من و پسرش می‌افته و غصه‌اش زیادتر می‌شه!»
(به نقل از خواهر شهید)
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
