عشق به ابا عبدالله در میانه دو تاسوعا
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید عبدالله داود آبادی در اولین روز از فروردین ماه سال 1342 در روستای داودآباد از توابع شهرستان اراک و در خانواده‌ای مذهبی و روستایی که اهل کار و تلاش و خدمت بودند، دیده به جهان هستی گشود. از همان کودکی اهل کار و تلاش بود و سعی می‌کرد تا از اوقات فراغتش به خوبی استفاده کند.
دوران طفولیت را در داود آباد به سر برد و مدتی را در مکتب به تحصیل ادامه داده و تا کلاس پنجم را نیز تحصیل کرده است. مدتی را به عنوان برقکار خدمت به خلق کرده بعد از آن نیز در پاساژ صاحب‌الزمان(عج) مغازه‌ای را اداره می‌کرد و هنگامی که جنگ تحمیلی بر ایران تحمیل شد، به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شد و به درجه رفیع شهادت نائل گشت.
این بزرگوار در روز نهم تاسوعا به دنیا آمد. شهادت او نیز در روز تاسوعا بود و 11 سال بعد از شهید شدن او را در روز تاسوعا آوردند.
یکی از هم‌رزمانش این گونه می‌گوید:
در طی سه ماهی که در منطقه جنوب، سعادت و توفیق همراهی شهید عبدالله داودآبادی را داشتم خاطرات زیادی برای اینجانب باقی مانده است. ایشان در بسیاری از کارها و خصوصیات برای ما الگو بود. همیشه نماز خود را در اول وقت می‌خواند. بسیار متواضع بود و به هیچ وجه از خود تعریف نمی‌کرد. در عین جدیت در کارها بسیار شوخ طبع بودند. تلاوت قرآن را همیشه در برنامه‌ی روزانه خود داشتند و بسیار شجاع و دلیر بودند. خاطره من مربوط به اولین باری است که ایشان در یکی از پاتک‌های دشمن بعثی در منطقه مهران زخمی شدند من و شهید به همراه چند نفر آر پی جی زن به جلوتر از خاکریزها رفته بودیم و در کمین دشمن نشسته بودیم و دشمن به شدت آتش می‌ریخت، ناگهان من متوجه شدم که شهید زخمی شده و تیری به پایش اصابت کرده است.
من به او گفتم: عبدالله پایت تیر خورده. ایشان بدون این که ذره‌ای ترسیده باشد گفت: چیز مهمی نیست خودش در حالی که به شدت از پایش خون می‌آمد بلند شد و به عقب برگشت بدون این که از ما کمک بگیرد. وقتی که به پشت خاکریز رسیدیم به کمک خودش، روی زخم را بستیم و او را به پشت جبهه فرستادیم و این خاطره‌ای بود که نشان دهنده‌ی شجاعت و دلاوری اوست.
او با پوشیدن لباس مقدس بسیج کمر به خدمت به مردم و انقلاب اسلامی بست و از سوی گردان علی بن ابی طالب(ع) به جبهه رفت. حدود 5 ماه در اختیار سپاه و جبهه بود و در عملیات‌های مختلفی حضور به هم رسانید تا سرانجام در پنجوین عراق در درگیری با ضد انقلاب در شانزدهم آبان ماه سال 1362 به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید در منطقه نبرد مفقود شد و پس از سال‌ها در نوزدهم خرداد ماه سال 1373 تفحص و در گلزار شهدای داودآباد به خاک سپردند.
