زندگینامه فرمانده شهید «سید احمد حسینی»

سيد احمد درسش را تا پايان تحصيلات ابتدايي خواند و 15ساله بود كه مادرش را از دست­داد و سرپرستي آنها را خانم برادرش برعهده گرفت، فقدان مادر تا حدودي برايش رفع شده بود و مهرباني­ها جاي آنرا پركرده بود. ازدواج كرد و خياطي را حرفه­ ي خود قرارداد و با توجه به علاقه­ اش به فعاليت­هاي مذهبي عضو شوراي مسجد شد. سال1359 بود كه به عنوان متصدي خدمات عمومي به استخدام آموزش و پرورش درآمد. در طول فعاليتش در مدارس رفتار و خاطرات خوبی از خود به يادگار گذاشت و مهرباني در سيمايش موج مي­زد. حاصل زندگي مشترك 12 ساله­اش دو دختر و يك پسر بود.

از اول انقلاب تا پيروزي آن، دوست داشت در صحنه­ ها حضور داشته باشد. او مي­گفت: بدانيد راهي كه انقلاب اسلامي ما به رهبري امام خميني(ره) مي­رود، حق است و انسان را به سوي الله هدايت مي­كند.

حدود چهار ماه در جبهه بود؛ قبل از شهادتش بدون خداحافظي با اقوام به جبهه رفته بود و خانواده­اش مي­گفتند: خدا كند براي خداحافظي برگردد و همين­طورهم شد؛ مدتي براي آموزش به پادگان امام حسين(ع) تهران رفته بود و بعد تماس گرفت كه به اراك مي­آيد.

18 فروردين 1361، يك روز بيشتر در اراك نبود براي بدرقه به ايستگاه قطار رفتيم. تا ساعت 2 نيمه شب قطار تأخير داشت؛ من وبچه­ ها و خانواده سيد احمد همگي در راه­آهن بوديم. دختر كوچكترم را در آغوش گرفت و دخترم دودست كوچكش را با دنيايي از مهرباني دور گردن او گره كرده بود گويا مي­دانست پدرش را براي آخرين بار مي­بيند، سيد احمد دستي بر سر مجيد، تنها پسر خانواده­مان كشيد و گفت: از اين به بعد تو مرد خانواده مي­شوي، مجيد كلاس پنجم ابتدايي بود؛ دلم گرفت، حس عجيبي داشت همه­  فكرش رفتن بود پي در پي به كوپه­ قطار مي­رفت و برمي­گشت. نگاهي به خانواده­ي سيد احمد انداختم بغض گلوي آنها را هم مي­فشرد؛ حلقه­  اشك دور چشمانم به انتظار فرود نشسته بود و قطار با صداي صوتي آهنگ رفتن را نواخت و سيد احمد از پنجره­ كوپه­ قطار با ما خداحافظي كرد، خداحافظي آخرش، سلام به معبودش بود.

سيداحمد انسان بسيار متعهدي بود و دوست نداشت حق كسي را ضايع كند، زندگي و كارش برايش فرقي نداشت و مي­گفت: اگر حق كسي را ضايع كنم چگونه در آخرت پاسخگو باشم. چند روز گذشت و بعد از آزادشدن پادگان حميد در عملیات بیت­المقدس، براي ما نامه نوشت كه حالش خوب است. نمي­دانم چرا اين دفعه فكر مي­كردم كه سيداحمد ديگر برنمي­گردد. عاشق شهادت بود و مي­گفت: هركسي راهي دارد و خوشا به حال كسي كه راه مستقيم ­الله را برود و براي پايداري دين خدا تلاش كند و راهي را برود كه ائمه­ طهار رفته­اند و من در اين راه عقب هستم.

ششم ارديبهشت 1361، شب قبل خواب سيداحمد را ديدم به او گفتم: بچه ­ها بي­قراري مي­كنند خود من هم بي­قرارم زودتر برگرد و در جوابم گفت: مگر به تو نگفتم هر وقت بي­تاب شدي به خدا توكل كن و سبحان­الله­ ­الحمدلله بخوان و صلوات بفرست.

ازخواب بيدار شدم. نيمه­ شب بود. كنار ديوار ايستادم و نماز خواندم تا آرامش پيدا كنم؛ كم­كم سپيده­ صبح جمعه نمايان شد، سپيده­  صبح اميد سيداحمد او را به ديار ره­يافتگان وصال رسانده بود و من بي­خبر بودم. جانماز او را برداشتم و خدا را قسم دادم كه ديگر طاقت ندارم و خبري از سلامتي يا شهادت آسماني­اش برايم برساند؛ دختر بزرگترم گفت: مادر ديشب خواب بابا را ديدم كه درون جعبه­اي بود و همه­ي فاميل در خانه­ ي ما جمع شده بودند؛ احساسي به من گفت سيداحمد به آرزويش رسيده است.

به ياد نيايشي كه در خلوت خود با معبودش مي­كرد افتادم، مي­گفت: اي خداي من و اي خداي اجداد و معلمان و مربيان من مرا لحظه­اي به خود وامگذار كه به شيطان نزديك مي­شوم و از خيرات دور مي­شوم.

صداي زنگ حياط مرا به خود آورد دو نفر آمده بودند و گفتند: سيداحمد زخمي شده است و در بيمارستان است. گفتم: اگر هم شهيد شده است واقعيت را به من بگوييد چون دوست داشت شهيد شود، عاشق بود، گفتند: بله، شهيد شده است در خرمشهرعاشقانه شربت شهادت را نوشيد و خالصانه به وصال رسيد.وقتي به بالاي سرش رسيدم به نظر مي­رسيد خواب است و چفيه ­اش دور گردنش بود و پلاكش را به همراه داشت.

و اکنون دختر بزرگترم كه مربي قرآن است خاطرات پدر قهرمانش را به يادگار نوشته است؛ پسرم كه مهندس عمران است اخلاقي شبيه پدر فداكارش دارد و دختركوچكترم كه دبير زبان است هميشه به ياد پدر از جان گذشته ­اش است.

شهيد سيداحمدحسيني در سن 37 سالگي با عشق به خدا به جبهه رفت؛ از علايق دنيوي گذشت با وجود سه فرزند قدم در راهي گذاشت كه مي­دانست به لقاءالله مي­رسد.

او مي­گفت‌ وقتي فرزندانم مادر بالاي سرشان است و از آن­ها مراقبت مي­كند پس من وظيفه دارم به جبهه بروم تا از دين و ناموس و وطنم دفاع كنم. احساسي دروني و حسي عجيب او را به راهي برد كه روشني دريچه­  خوشبختي از انتهاي آن آشکار بود، نسيم دلنواز وصال او را نوازش مي­داد و او سرمست از همه­  لذت­هاي معنوي به ديار سرخ عاشقان شتافت. شهید سید احمد حسینی در 8 اسفند 1365 در خرمشهر به شهادت رسید.

منبع:  اداره هنری ، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران  استان مرکزی