آن روز سكوت مرگبار سردشت را فرا گرفت
درست 21 سال پيش‌بود. ساعت 16:30 را نشان مي‌داد. غبار غليظي شهر را در بر گرفته بود و بوي علف تازه، سير و گنديدگي به مشام مي‌رسيد. هنوز هيچ كس نمي‌دانست چه بر سر آنها آمده است.
درست 21 سال پيش بود كه رژيم بعث‌عراق حركات ضد‌انساني خود را به اوج رساند و اين بار بمباران شيمايي سردشت كه در در طول نوار مرزي در شمال غرب كشور قرار دارد را در كارنامه سياه خود ثبت كرد.
بمباراني كه درست ساعت 16:30 يك‌شنبه هفتم تير سال 1366 توسط 6 فروند هواپيماي رژيم بعثي به وقوع پيوست و چند نقطه از شهر سردشت را نشانه گرفت.
مردم شهر نيز به روال گذشته به سوي پناهگاه‌ها دويدند تا از نيشتر دشمن بعثي در امان بمانند. غافل از اين‌كه اين حمله اين‌بار نيازي به پناهگاه نداشت و يك دليل گستردگي مجروحان، ناآگاهي مردم شهر از بمباران شيميايي و نحوه جلوگيري از سرايت آن بود.
بمب‌ها در منطقه نيزه‌رو، چهارراه آزادي مغازه رنگرزي برادران رشيدي، دست راست كوچه‌اي كه در وسط آن مقبره شيخ رسول محل زيارت خاص و عام و مشرف بر سرچشمه آب شهر بود، دست چپ پائين‌تر از چهارراه آزادي چهارراه دوم خانه حاج رسول نريماني و مجاور گرمابه شهرداري جنب خانه عزيزالله خان مجاور ساختمان فرمانداري سابق فرود آمدند.
در ابتدا همه خوشحال بودند كه اين حادثه به نسبت بمباران‌هاي گذشته، تلفات كم‌تري داشته است اما خيلي زود شيميايي بودن اين بمباران در شهر پيچيد.
همه ترسيده بودند و نمي‌دانستند بايد چه كار كنند. تشويشي شهر را در بر گرفته بود و نگراني در چهره‌ها موج مي‌زد.
... اكنون بيش از 20 سال از آن حادثه مي‌گذرد اما هنوز هم برخي مردم از سردشتي‌ها گريزان هستند و عنوان مي‌شود كه شيميايي بودن آنها سرايت مي‌كند.
به رغم بازسازي سردشت اما هنوز در نگاه يكايك مردم اين شهر، غمي نهفته است؛ غمي كه نشان از حادثه‌اي تلخ و ناگوار و رنجي است كه همچنان در سينه‌هايشان باقي مانده است.
