«هاشم» بود و مثل «قمر بنی هاشم»، بی دست و پاره پیکر و با چشمهایی غرقه به خون، به ملاقات دوست شتافت، در حالی که در مقام مسئول یکی از محورهای عملیاتی و فرمانده »تیپ امام حسن مجتبی (ع)» در عملیات کربلای 5 مشغول ارائه گزارش به فرماندهی لشکر بود. فقط شهادت و دیدار معشوق میتوانست او را از جبهه جدا کند. هیچ چیز حتی ازدواج، مانع از حضورش در جبهه نشده بود. جبهه رزمگاه او نبود. معبدش بود و معراجگاهش...
پسر «اوس ممد» بنای خوشنام تهرانی که شاگرد و شیفته مکتب «نواب شهید» هم بود، ارث از پدر برد در عشق به امام. تکواندو کار حرفهای که تا ریاست هیات تکواندوی شاهرود هم پیش رفت و مسابقات باشگاهی تکواندو را در این شهر راه انداخت، در جبهه، فرمانده گردان بود از «والفجر 1» تا «خیبر» و تا «کربلای 5» و درست چند روز بعد از آنکه کمربند مشکی در تکواندو گرفت، مدال شهادت را ملائکه خدا در آسمانها بر سینهاش زدند. همانجا که یک ترکش، درست به قلبش خورد و رخصت پروازش به بی نهایت...
شهید دکتر «مسعود علیمحمدی» هم از تبار شهیدان کاروان توسعه علم و فناوری بومی و اقتدار صنعت و دانش هسته ای ایران است. شهیدی که اولین دکترای فیزیک ایران و اولین دانشجوی پروفسوری در رشته دانشهای بنیادی بود و با دستور مستقیم ترور از «تل آویو» و با مدیریت «موساد»، جانباخته ی راه پیشرفت و ثبات و تبدیل تهدید و تحریم به شکوفایی و اعتبار کشور شد.
برخی گفته اند آخرین نقشی که با خون بر دیدار نوشت این بود: «چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد» به گزارش یک اروپایی که به ایران سفر کرده بوده و از باغ فین و قتلگاه او بازدید کرده، «امیر» با خون خود در لحظه شهادت، کلمه «لا اله الا الله» را بر دیوار نوشته بود. اما سخن «کنت دو گوبینو» فرانسوی، از هر کلام دیگری گویاتر است: «هرچه که امیرکبیر روی دیوار با خون خود نوشت، مُهر بدبختی دولت و ملت ایران بود که بر پیشانی کشور نقش بست و سند ننگ تاریخی و ابدی دوران سلطنت ناصرالدین شاه بود که برای همیشه در صفحات تاریخ به یادگار میگذاشت.»
دکتر یعقوب سلیمانی در مراسم رونمایی از سلول موزه شهید محمدجواد تندگویان در باغ موزه قصر گفت: شهید تندگویان نماد ایثار، مقاومت و وفاداری است. نخبگی، شجاعت و جوانی آن شهید الگویی برای جوانان این مرز و بوم است.
شهید روز «عرفه»، شهیدی که شهادت را در روزگار بسته شدن باب جهاد، به استغاثه و تضرع از خدایش خواسته بود، یادگار و نمادی مجسم از فرهنگ شهادت بود و یادآور اسطوره های شهید... کسی که بزرگمردی چون «حاج قاسم سلیمانی» او را عصاره و چکیده و خلاصه «همت» و «باکری» و «خرازی» و... می دانست و گفته بود: «هروقت دلم برای آنها تنگ میشد، به صورت احمد نگاه میکردم»