زندگینامه جانباز 70 درصد شهید عباس بیات پریدری
شهید بیات در سن 19 سالگی ازدواج کردند که حاصل این ازدواج 1 دختر و 2 پسر بود که به یاد و پاسداشت همرزم شهیدش نام جواد را برای پسر ارشدش برمی گزیند.
ایشان در طول دوران جانبازی اش هیچ گونه توقعی از مسئولین و مردم ایران نداشت و عمل خود را وظیفه می دانست و حتی حاضر به دریافت و استفاده از بعضی از امتیازاتی که به وی تعلق می گرفت نبود. هرگز در مقابل هیچ کس ابراز نیاز نمی کرد و با اینکه پا نداشت اما همیشه رو پاهای خودش ایستاد و حتی حاضر به استفاده از ویلچر نبود. از صبحگاهان تا پاسی از شب پروتز ها (پاهای مصنوعی) را می پوشید و مشغول فعالیت بود طوری که پاهایش زخمی و ملتهب می شد ولی همچنان دست از تلاش بر نمی داشت. با استفاده از پنبه و اسفنج و جوراب های مختلف پروتز ها را طوری تنظیم می کرد که بتوانند استفاده کند و از فعالیت نمی ایستاد که این رفتار و این میزان تلاش ،باعث مباهات افرادی می شد که با ایشان برخورد داشتند.
شهید بیات به مدت سی و دو سال بی وقفه در عرصه اقتصادی فعالیت داشت همپای نیروهای انسانی اش تلاش می کرد و به عنوان کارآفرین نمونه، موفق به دریافت ده ها لوح تقدیر و تندیس از سوی اصناف و نهاد ها و سازمان های مختلف شد.
گرچه زندگی این جانباز یکسره رنج و سختی بود ،قصه اش با رفتن آن دو پا کامل نشد سرانجام ترکش و بیماری به پاها و شکم او بسنده نکرد و به مغز،فرمانده بدن این یزرگمرد هجوم برد و پس از جراحی و گذشت یک سال ،و تحمل مشقت بار سختی ها ،بالاخره این کوه استوار فرو ریخت و در تاریخ 1396/06/29 آسمانی شد و به شهیدان همرزمش پیوست.
