وصیت نامۀ شهید سید محمد موسوی به امت شهید پرور ایران

به گزارش نوید شاهد استان مرکزی ؛ شهید سید محمد موسوی در بیستم خرداد 1342، در روستای نخجیروان از توابع شهرستان محلات به دنیا آمد. پدرش سیدیحیی (فوت 1356 ‏) کشاورزی می کرد و مادرش خدیجه نام داشت. تا پایان دوره‏ کاردانی درس خواند. آموزگار بود. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. چهارم تیر 1363، در مریوان هنگام درگیری با نیروهای عراقی بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. مزار او در زادگاهش قرار دارد. برادرش سیدحسین نیز شهید شده است.

وصیت نامۀ شهید سید محمد موسوی
إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ
با درود به رهبر کبیر انقلاب و سلام بر امت مبارز و همیشه بیدار ایران و سلام بر شهدای کربلا و شهدای ایران.
به عنوان آخرین کلام و برای برداشتن بار سنگین مسئولیت، پیامم را برای کسانی که قلبشان برای الله می تپد به نگارش در می آورم.

مادر عزیزم اگر شرک نبود بر تو سجده می کردم اما چه کنم که مجال از دست رفت و این شمر دوران نگذاشت دیگر چهرۀ نورانی شما را دیدار کنم به بشریت قسم راهی را که رفته ام
آگاهانه بود و از روی هیچگونه عواطف و احساسات سرچشمه نگرفته است. انشاءا... که مرا حلال خواهی کرد، مادر عزیز تر از جانم فقط من وصیت را به تو دادم که بگذاری برادرم حسین
نیز راه مرا که همان راه حسین است برود و خود و دیگر اعضای خانواده ام نیز همچنان پیرو قرآن باشید و آن را بسته و در کناری نگذارید و همیشه بخوانید و حتی آن را درک کنید. و بفهمید
و عمل کنید
و حالا برادرم برادر بزرگم رضا جان، هنگامی تو را دوست می دارم که راهی را که من رفته ام نکوهش نکنی و خود نیز همان راه را ادامه دهی به قول امام عزیزمان که می گوید اگر
پرچم از دست یکی افتاد دیگری آنرا بردارد و به راه او ادامه دهد برادر جان امام را و اسلام را دوست بدار «به گفته و دستورات و رهنمودهای او عمل کن قرآن را بخوان و به آن عمل کن»
ای امت مبارز و ای مردم همیشه در صحنه بدانید و آگاه باشید که جنگ با صدام و بلکه با ابرقدرتها و امریکای جهانخوار پایان نخواهد یافت، خود را آماده کنید و در مقابله با آنها بکوشید ما
هنگامی خوشحال خواهیم بود که ما را مرده مپندارید و راه ما را دهید راهی که برای لبیک گفتن به «هل من ناصر ینصرنی» حسین (ع) رهبر آزاده گان جهان رفته ایم و در این راه نیز از جان
خویش گذشتیم.
«وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ»
باز مادرم مادر مهربان من، لطفها و مهربانی هایت را فراموش نخواهم کرد مبادا در سوگ مرگ من بگریی زیرا که اگر گریه کنی اجر و ثواب شهادتم از بین می رود و در ثانی تو باید افتخار کنی و برخود ببالی که تو نیز در راه اسلام و قرآن شهید دادی و افتخار کنی که فرزند دلبندت به فریاد جدش حسین (ع) لبیک گفت و در این راه نیز شهید شد و آخرین کلامم را نیز به تو می گویم و این همان غصه خوردن در سوگ من است و السلام
جان نثار سید محمد موسوی

منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی