برادر شهیدم ناصر

به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، باران روح‌انگیز بهاری آسمان روستای موت‌آباد را طراوتی دلپذیر بخشیده بود. مردم برای آمدن بهار و دید و بازدید‎های عید لحظه شماری می‌کردند. شب عید بود و در خانه‎ها بوی بهار پیچیده بود. تخم مرغ‌های رنگی در دست بچه ‏ها با ارزش‎ترین دارایی‎شان بود. بهار نوید شادی و خوشحالی می‎داد. در خانه ما اولین روز بهاری سال 1346 به یمن قدم برادر دلبندم بیشتر از همیشه بوی بهار می‎آمد. خانواده ما نسبتاً شلوغ و وضع مالی پدر متوسط بود. پدر کشاورز بود و روزی ما را از دستان سخاوتمند خاک فراهم می‌کرد. پدر مهربانم با زحمت فراوان سعی می‌کرد من و دیگر فرزندانش را به بهترین شکل ممکن بزرگ کند. ناصر برای پدر و مادرم هدیه‌ای از جانب خداوند بود.

او پسر بچه ‏ای بازی‌گوش، دوست داشتنی و البته مهربان بود. کم کم قدم‎ در راه مدرسه گذاشت. اما بعد از مدت کوتاهی ترک تحصیل کرد و یاری‌رسان پدر در کار کشاورزی و امور منزل شد. قلب رئوف و مهربانش آن‏قدر برای محبت به دیگران می‎تپید که لحظه‎ای از کمک کردن و دیدار با اقوام غافل نمی‎شد. اگر از تمام آشنایان بپرسید کسی نیست که از مهربانی‎اش خاطره‎ای نداشته باشد.

در سال‎های نوجوانی برای این که بهتر بتواند به خانواده کمک کند در یک مکانیکی مشغول به کار شد. شاگردی در یک مغازه کوچک و دست‎های سیاه و روغنی‎اش، نشانه بزرگ شدن و مردانگی‎اش بود و هر روز ما بیشتر دلبسته او می‌شدیم. چندی نگذشت که ناصر نیز مانند جوانان دیگر برای رفتن به خدمت سربازی آماده شد. او پاسدار وظیفه لشکر 27 محمدرسول الله(ص) اعزام و به عنوان نیروی تکاور در جبهه‎های جنوب کشور مشغول به نبرد شد.

شهید ناصر ربیعی به مدت 20 ماه در خاک جنوب کشور خدمت کرد و بعد از آن پیکی آمد و از مجروحیت و بستری شدن او در بیمارستان خبر آورد. در بیست و یکم فروردین ماه متوجه شدیم که ناصر عزیزمان در روز پنجم فروردین سال 1367 در شهر منطقه شاخ شمیران (حلبچه) با اصابت ترکش به سر و پایش به درجه رفیع شهادت رسیده است. همان‎ طور شد که خودش به پسر دایی‌ام گفته بود که این سفر آخر است و من دیگر بر نمی‏گردم. پیکر پاکش در زادگاهش روستای موت‌آباد به خاک سپرده شد.

منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی